Thema's uit het dagelijks leven: Vluchtelingen
Wie is Margriet Schepers?
Ik schilder om mijn hoofd leeg te maken. Dat geeft me zoveel voldoening dat ik er soms dagen niet van kan slapen.
"Als ik mijn werk zie, zie ik mijn handschrift: de kleuren, de vormen, ja dat ben ik. Tegelijkertijd weet ik dat ik nog steeds zoekende ben."
Margriet Schepers komt uit een creatieve familie. Al op de lagere school viel haar talent op. Ze had gevoel voor vorm en expressie, met veel uitgesproken kleuren. Familie en kennissen wisten haar veelvuldig te vinden voor het maken van kaarten en uitnodigingen.
Als kind en jonge vrouw boetseerde ze naar hartenlust met klei. In de ovens van de steenfabriek van haar vader kon ze haar beelden bakken. Ze wilde niets liever dan naar de kunstacademie. Maar ze mocht haar hart niet volgen. Haar vader wilde graag dat ze bij hem in het bedrijf kwam werken. Dat deed ze dan maar, het was niet anders.
Gelukkig kon ze door de jaren heen haar creatieve gaven kwijt in de muziek. Met niet aflatend enthousiasme en gedrevenheid bespeelde ze de contrabas en de piano. Maar door haar aanleg voor reuma werd dat op den duur steeds minder.
Toen de kinderen eenmaal uit huis waren, wilde ze weer een andere invulling aan haar leven geven. Een baan in een apotheek gaf niet genoeg voldoening. Via via kwam ze in aanraking met de academie in Tongeren. Eenmaal daar begonnen, voelde ze: dit is mijn wereld! "Tongeren heeft me wakker gemaakt. Ik heb spijt dat ik die weg niet eerder ben ingeslagen. Die achterstand haal ik in mijn huidige leven niet meer in. Of ik moet 100 worden en dan ook nog in goede gezondheid."
Interesse en studie in kunstgeschiedenis is er altijd geweest. In Tongeren kon ze die kennis omzetten in de praktijk en de diverse voorbeelden zelf doorgronden en uitvoeren. "Ik heb me er helemaal mee volgezogen. Ik schilder om mijn hoofd leeg te maken. Dat geeft me zoveel voldoening dat ik er soms dagen niet van kan slapen. En altijd is er dan muziek in mijn hoofd, bijvoorbeeld het Halleluja van Handel."
"Af en toe kijk ik voorzichtig met trots naar mijn werk. Tegelijkertijd wil ik nog beter worden, er zit nog zoveel in me. Ik ben vaak stik jaloers als ik door een museum loop, maar tegelijkertijd ook enorm gemotiveerd om te proberen dat uiterste stukje uit mezelf naar boven te halen."
Afgelopen jaar werd het werk van Margriet tentoongesteld op een internationale tentoonstelling in Japan.
